Σε ένα νησί γεμάτο ψυχές “σβησμένες” από το χάρτη, καταφθάνει ένας ιερέας που αναλαμβάνει να δώσει σε αυτούς τους ανθρώπους αυτό που τους λείπει όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκονταν εκεί: την αγάπη και την αποδοχή που στερήθηκαν από τους ανθρώπους. Η ιστορία και η ζωή των λεπρών της Σπιναλόγκα, αυτού του μαρτυρικού τόπου, μέσα από τη ζωή και το έργο του «Αγίου» των λεπρών, π. Χρύσανθου.

Η Μαρία Παστουρματζή καταπιάνεται με ένα αρκετά ιδιαίτερο θέμα, παρουσιάζοντας το με λεπτότητα και προσοχή. Ξεκινώντας την ανάγνωση, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι ιστορίες που διαδραματίζονται είναι αρκετά οικείες, καθώς μοιάζουν πολύ με αυτές που παρουσιάζονται στο γνωστό σε όλους μας «Νησί». Αυτό όμως που αλλάζει είναι το πλαίσιο γύρω από το οποίο προβάλλονται, μια που όλες αυτές οι ιστορίες έχουν σαν στόχο να τονίσουν την αξία της προσφοράς στο συνάνθρωπο που το έχει ανάγκη, την αγάπη που αποτελεί στοιχείο ζωτικής σημασίας και γιατρεύει κάθε πληγή, την μετάνοια και τη συγχώρεση. Και όλα αυτά με κεντρικό πρόσωπο έναν ταπεινό ιερέα.

Ο τρόπος γραφής είναι εξαιρετικός. Το λεξιλόγιο πλούσιο και προσεγμένο, γεμάτο ηχομιμητικές, σύνθετες και λόγιες λέξεις, όμορφα επίθετα, παρομοιώσεις και μεταφορές. Οι εικόνες και οι περιγραφές ιδιαίτερα πλούσιες και όμορφες και παρόλο που οι συνθήκες και οι σκηνές που περιγράφονται είναι ιδιαίτερα σκληρές, εν τούτοις η συγγραφέας τις προσεγγίζει με τόση αγάπη, προσοχή και ευλάβεια, ώστε το μόνο συναίσθημα που προκαλούν στον αναγνώστη είναι συγκίνηση.

Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και γρήγορα, χωρίς να κουράζει και να προκαλεί δυσαρέσκεια, δίνοντας στον αναγνώστη την δυνατότητα, μετά το πέρας της ανάγνωση, να προσεγγίσει το νόημα και την αξία της ζωής με άλλη ματιά.